دانلود تحقیق با موضوع جشن مهرگان،
در قالب word و در 28 صفحه، قابل ویرایش.
در قالب word و در 28 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
«جشن
مهرگان» که در گذشته آن¬را «میتراکانا یا متراکانا (Metrakana)» می-نامیدند
و در نخستین روز از پاییز برگزار می¬شد(1)، پس از نوروز بزرگ¬ترین جشن
ایرانی و هندی است در ستایش ایزد «میثرَه» یا «میترا» و بعدها «مهر» که از
مهرروز آغاز شده تا رام روز به اندازه¬ی شش روز ادامه دارد.
سنگ‌‌نگاره¬ی میترادر نمرود داغ، آناتولی خاوری سده یکم پیش از میلاد
«مهریشت»
نام بخش بزرگی در اوستا است که در بزرگداشت و ستایش این ایزد بزرگ و کهن
ایرانی سروده شده است. مهر یشت، دهمین یشت اوستا است و همچون فروردین یشت،
از کهن‌ترین بخش¬های اوستا بشمار می‌آید. مهر یشت از نگاه اشاره‌های نجومی و
باورهای کیهانی از مهم‌ترین و ناب‌ترین بخش‌های اوستا است و کهن‌ترین سند
در باره¬ی آگاهی ایرانیان از کروی بودن زمین، بند 95 همین یشت می¬باشد. از
مهر یشت تا به امروز 69 بند کهن و 77 بند افزوده شده از دوران ساسانیان، به
جا مانده است.
روز آغاز جشن مهرگان، مهرگان همگانی (عامه) و روز انجام، مهرگان ویژه¬ (خاصه) نام دارد.
همان¬طور
که می¬دانیم در گاهشماری باستانی ایران، سال به دو پاره (فصل) بخش می-شد،
تابستان (هَمَ – Hama) هفت ماهه و زمستان (زَیَنَ Zayana) پنج ماهه، که جشن
نوروز جشن آغاز تابستان و مهرگان جشن آغاز زمستان بود و از این رو این دو
جشن با هم برابری می¬کرده¬اند.
برج رادکان – برج رادک خواجه نصیر توسی
آن¬چنان كه ابوریحان بیرونی در «آثارالباقیه» از زبان «سلمان فارسی» آورده است:
ما
در عهد زرتشتی بودن می‌گفتیم، خداوند برای زینت بندگان خود یاقوت را در
نوروز و زبرجد را در مهرگان بیرون آورد و فضل این دو روز بر روزهای دیگر
مانند فضل یاقوت و زبرجد است بر جواهرهای دیگر …»
در برهان قاطع «خلف تبریزی» نیز درباره¬ی مهرگان می¬خوانیم:
«نام
روز شانزدهم از هرماه و نام ماه هفتم از سال شمسی باشد و آن بودن آفتاب
عالم تاب است در برج میزان که ابتدای فصل خزان است و نزد فارسیان بعد از
جشن و عید نوروز که روز اول آمدن آفتاب است به برج حمل از این بزرگتر جشنی
نمی¬باشد و هم-چنان که نوروز را عامه و خاصه می¬باشد، مهرگان را نیز عامه و
خاصه است و تا شش روز تعظیم این جشن کنند. ابتدا از روز شانزدهم و آن را
مهرگان عامه خوانند و انتها روز بیست و یکم و آن را مهرگان خاصه (روز جشن
مُغان یعنی آتش پرستاران) خوانند و عجمان گویند که خدایتعالی زمین را در
این روز گسترانید و اجساد را در این روز محل و مقر ارواح گردانید …
مهرگان» که در گذشته آن¬را «میتراکانا یا متراکانا (Metrakana)» می-نامیدند
و در نخستین روز از پاییز برگزار می¬شد(1)، پس از نوروز بزرگ¬ترین جشن
ایرانی و هندی است در ستایش ایزد «میثرَه» یا «میترا» و بعدها «مهر» که از
مهرروز آغاز شده تا رام روز به اندازه¬ی شش روز ادامه دارد.
سنگ‌‌نگاره¬ی میترادر نمرود داغ، آناتولی خاوری سده یکم پیش از میلاد
«مهریشت»
نام بخش بزرگی در اوستا است که در بزرگداشت و ستایش این ایزد بزرگ و کهن
ایرانی سروده شده است. مهر یشت، دهمین یشت اوستا است و همچون فروردین یشت،
از کهن‌ترین بخش¬های اوستا بشمار می‌آید. مهر یشت از نگاه اشاره‌های نجومی و
باورهای کیهانی از مهم‌ترین و ناب‌ترین بخش‌های اوستا است و کهن‌ترین سند
در باره¬ی آگاهی ایرانیان از کروی بودن زمین، بند 95 همین یشت می¬باشد. از
مهر یشت تا به امروز 69 بند کهن و 77 بند افزوده شده از دوران ساسانیان، به
جا مانده است.
روز آغاز جشن مهرگان، مهرگان همگانی (عامه) و روز انجام، مهرگان ویژه¬ (خاصه) نام دارد.
همان¬طور
که می¬دانیم در گاهشماری باستانی ایران، سال به دو پاره (فصل) بخش می-شد،
تابستان (هَمَ – Hama) هفت ماهه و زمستان (زَیَنَ Zayana) پنج ماهه، که جشن
نوروز جشن آغاز تابستان و مهرگان جشن آغاز زمستان بود و از این رو این دو
جشن با هم برابری می¬کرده¬اند.
برج رادکان – برج رادک خواجه نصیر توسی
آن¬چنان كه ابوریحان بیرونی در «آثارالباقیه» از زبان «سلمان فارسی» آورده است:
ما
در عهد زرتشتی بودن می‌گفتیم، خداوند برای زینت بندگان خود یاقوت را در
نوروز و زبرجد را در مهرگان بیرون آورد و فضل این دو روز بر روزهای دیگر
مانند فضل یاقوت و زبرجد است بر جواهرهای دیگر …»
در برهان قاطع «خلف تبریزی» نیز درباره¬ی مهرگان می¬خوانیم:
«نام
روز شانزدهم از هرماه و نام ماه هفتم از سال شمسی باشد و آن بودن آفتاب
عالم تاب است در برج میزان که ابتدای فصل خزان است و نزد فارسیان بعد از
جشن و عید نوروز که روز اول آمدن آفتاب است به برج حمل از این بزرگتر جشنی
نمی¬باشد و هم-چنان که نوروز را عامه و خاصه می¬باشد، مهرگان را نیز عامه و
خاصه است و تا شش روز تعظیم این جشن کنند. ابتدا از روز شانزدهم و آن را
مهرگان عامه خوانند و انتها روز بیست و یکم و آن را مهرگان خاصه (روز جشن
مُغان یعنی آتش پرستاران) خوانند و عجمان گویند که خدایتعالی زمین را در
این روز گسترانید و اجساد را در این روز محل و مقر ارواح گردانید …
